Biliyor musun?

Gözümün önünde adamın birinin kafasında şişe kırdılar, kendine geldiğinde sorduğu ilk soru "bana neden vurdular?" oldu. O an bana çok dokunaklı gelmişti, sonradan öğrendim çok şey yapmış. Belki yalandır.
Yıllar boyu kırık elle dövüşen bir adam sonunda şampiyon olmuştu. Nedense o sıra kendime "ben de kırık bir kalple yaşıyorum" demiştim. Evet Cinderella Man' i izlediğimde böyle demiştim. Saçmaymış.
"Osurunca geçmiyor" diye mide ağrısına saygı duyardım. Hala uykusuz kaldığımda belimi büktüğü oluyor, artık çok sıkıldım. Bir gün intihar etmeye karar verirsem kafama değil mideme sıkacağım.
Dizim sakatlandığında doktor "dikkat et geçti zannedersin birkaç yıl sonra tekrar nükseder, çok zorlama" demişti. Geçenlerde tekrar ağrımaya başladı, aklıma eski sevgilim geldi. Sonra arkadaşlarla halı saha maçı yaptık.
İlkokul ikiye kadar dişlerimi tek seferde üç kere fırçaladım. Kuzenim fark edip sabah-öğle-akşam ayrı ayrı fırçalamam gerektiğini söylediğinde epey gülmüştük. Geçen gün "hatırlıyor musun?" diye sordum "hayır" dedi.
İlk biramı ve ilk sigaramı içtiğim günleri hatırlayamıyorum. Oysa o zamanlar için devasa olaylardı.
Gözlüğümü taktığım zaman kendimi sürekli bir akvaryumun ya da bir arabanın içindeymişim gibi hissederdim. Artık takmıyorum.
Yakın arkadaşlarımla çok küfürlü konuşuyorum ama kendi kendime konuşurken çok terbiyeliyim. Sanırım kendimle samimi değilim.
Bir gün okul yönetimi tarafından transkriptime 'Tebrikler yarak kazandınız.' yazacaklar diye korkmuyorum.
Bu hayatta hiç kimsenin Sabahat Akkiraz kadar güzel gülümseyemeyeceğine dair inancım sürüyor.




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Beyaz Zarf

Uzun bir süre sonra ilk defa bugün havanın aydınlanmasından önce uyandım. Güneşin doğmasına ne kadar zaman kaldığı belirsizdi. Kendimi garip bir şekilde öğlene kadar uyumuş gibi hissediyordum; içimde uykuya dair en ufak bir istek kalmamıştı. Saatin kaç olduğunu merak ettim. Yatağın içinde dönüp telefonu her zaman koyduğum yere uzandım fakat karanlıkta hiçbir şey bulamadım. Elimi attığım yerde gece lambası ve ucu boş bir şarj aletinden başka bir şey yoktu. Yataktan çıktıktan sonra sandalyenin arkasında duran pantalonun ceplerini karıştırdım; telefon oradaydı fakat şarjı tamamen tükenmişti. Bir an düşününce zaten güneşin saat kaçta doğacağı ile ilgili bir fikrim olmadığını fark ettim, saati öğrensem de bir şey değişmeyecekti. Telefonu şarja takıp belki biraz bir şeyler okurum düşüncesiyle salondaki kanepeye uzandım; kitabı elime aldığımda bir an sehpanın üzerinde duran kitap ayracına takıldı gözüm. Son okuyuşumun üzerinden haftalar geçmişti. Belki de başka bir ayraç koymuşumdur diye sayf...
Devamı

O Belde

Çoğunluğu termik santralde çalışan işçilerin oluşturduğu, yaklaşık yetmiş haneli bir mahallede oturuyorduk ve bizim sokak, bir kıraathane, bir okul ve iki marketten oluşan köy merkezinin epey uzağında kalıyordu. Okula servisle giderdik. Servis şoförümüz zamanında şehir ve köy arasında dolmuşçuluk yapmış yaşlı bir adamdı. Pek sevecen biri olmasa da servis içinde yaptığımız türlü şımarıklıklara rağmen bize bağırdığını hiç hatırlamıyorum. Babalarımız ona "Akın dayı" diye seslenirdi. Ondan bahsederken, tuhaftır, biz de öyle derdik. Orta bire kadar okul servisini hiç kaçırmadım. Yalnız bahar geldiğinde bazı günler, ailelerimizden gizli, iki-üç arkadaşla beraber servise binmez, okula yürüyerek giderdik. Kış aylarında da okula yürümek mümkündü fakat sürekli yağan yağmurun sebep olduğu çamur, önce ayakkabılarımıza sonra da pantolonlarımızın paçalarına bulaşıp akşam bizi ele verirdi. Bir kaç kez denedikten sonra kışları yürümekten vazgeçmiştik. Yüzümdeki sivilcelerin kendini ilk gö...
Devamı

Kuşlar

  Güvercin, serçe, karga… Pencereden dışarı bakabilmek için ayak uçlarıma basmak zorunda olmaktan yeni kurtulduğum ilkokul yıllarında, evde bulduğum eski bir dürbünle oturduğumuz lojmanların bahçesine bakarken aklımda yalnızca bu üç lanetli kelime yankılanıyor. Kuşlara olan takıntılı sevgi ve merakım sayesinde babama, içinde ülkedeki tüm kuşlara ait resimlerin ve kısa açıklamaların bulunduğu bir kitabı aldırmayı başaralı en fazla birkaç ay olmuş fakat şimdiden, ara sıra okula bile götürdüğüm kitabın yarısını ezberlemiş durumdayım. Boynumda dürbünümle pencerenin önünde dikilerek, her an tetikte bir asker gibi dışarısını izliyorum. Bahçedeki otopark duvarının dibinde birkaç kuş toprağı eşeleyerek yiyecek bir şeyler arıyor. Dürbünümü hemen o tarafa doğru çeviriyorum; iki-üç güvercin. Yine aynı. Önemli bir şey değil. Sırayla bahçedeki ufak ağaçları, yolun karşısındaki apartmanın önündeki iki çalıyı, caddedeki yeni yapılan binaların çatılarını ve çok uzaklardaki – bunun için dürbünün ay...
Devamı