PERDELER
alternatif bir çocukluk anısı * Anneannemin ölümünün üzerinden bir yıldan fazla zaman geçmiş. Onunla ilgili olan hiçbir şey benim için canlılığını kaybetmedi, ama yokluğunu da hiçbir zaman tam olarak algılayamadım. Daha doğrusu algılayamamışım, dün fark ettim. Uzun süredir görmediğim bir arkadaşımla akşam üzeri evde oturmuş sohbet ettiğimiz sırada, bir an, onun sigarasından çıkan dumanın perdelerin önünde yavaşça yükselişine takıldı gözüm. Bu basit görüntünün hatıralarımı herhangi bir şekilde tetikleyebileceğini hiç tahmin edemezdim. Fakat nasıl olduysa, bu görüntü sayesinde, çocukluğumun en eski zamanlarına dair çoktan unuttuğumu zannettiğim hatıralar aniden kafamın içerisinde canlanmaya başladı ve içinde olduğum Beşiktaş’taki ev, bir anlığına da olsa benim gözümde anneannemin eski eviyle birleşti; eşyalar, sesler, pencereler, perdeler sanki çocukluğumdaki haline dönüşmüştü. Sanırım ilk defa o zaman anneannemin eksikliğini tam olarak hissettim; hiçbir şey konuşmak gelmedi içimden.