Münevver
İki bin üç unutulması imkansız bir yıldı. Elli yaşındaki teyzem üçüncü çocuğunu doğurmuş, abim altılıyı tutturmuş, Beşiktaş şampiyon olmuş ve ben terk edilmiştim. Buluşacağımız parka aşık olduğu kadından duyacağı sürprizi merak eden her erkek gibi heyecanla gittim. Münevver her zaman oturduğumuz banka oturmamış, biraz ötede başka bir bankın önünde beni bekliyordu. Sevgilisiyle buluşan her erkek gibi ona yaklaşırken gülümsüyordum. “Neymiş bakalım bu sürpriz? Yoksa hamile misin?” Bir kadının size bir sürprizini açıklayacağı anı yaşıyorsanız, derhal kendinizi yere atmalı ve sözlerinin bittiğinden emin olana dek cenin pozisyonunda kalarak ellerinizle kafanızı korumalısınız. Ben bunu öğrendiğimde ona sarılmak için yeltenmiş, iki kolum havada ve Münevver’ in tahrip gücü ancak Mike Tyson’ ın yumruklarıyla ölçülebilecek cevabına karşı oldukça savunmasız bir durumdaydım. “Hayır Muzaffer, seni terk ediyorum.” Sol kulağım çınlamaya başladı. Kendime gelmem için birkaç saniye geçmesi gerekiyordu.