Baba Oğuz Ve Kutsal Ruh Adına

  Güvercin, serçe, karga… Pencereden dışarı bakabilmek için ayak uçlarıma basmak zorunda olmaktan yeni kurtulduğum ilkokul yıllarında, evde bulduğum eski bir dürbünle oturduğumuz lojmanların bahçesine bakarken aklımda yalnızca bu üç lanetli kelime yankılanıyor. Kuşlara olan takıntılı sevgi ve merakım sayesinde babama, içinde ülkedeki tüm kuşlara ait resimlerin ve kısa açıklamaların bulunduğu bir kitabı aldırmayı başaralı en fazla birkaç ay olmuş fakat şimdiden, ara sıra okula bile götürdüğüm kitabın yarısını ezberlemiş durumdayım. Boynumda dürbünümle pencerenin önünde dikilerek, her an tetikte bir asker gibi dışarısını izliyorum. Bahçedeki otopark duvarının dibinde birkaç kuş toprağı eşeleyerek yiyecek bir şeyler arıyor. Dürbünümü hemen o tarafa doğru çeviriyorum; iki-üç güvercin. Yine aynı. Önemli bir şey değil. Sırayla bahçedeki ufak ağaçları, yolun karşısındaki apartmanın önündeki iki çalıyı, caddedeki yeni yapılan binaların çatılarını ve çok uzaklardaki – bunun için dürbünün ayarın

  İki bin üç unutulması imkansız bir yıldı. Elli yaşındaki teyzem üçüncü çocuğunu doğurmuş, abim altılıyı tutturmuş, Beşiktaş şampiyon olmuş ve ben terk edilmiştim. Buluşacağımız parka aşık olduğu kadından duyacağı sürprizi merak eden her erkek gibi heyecanla gittim. Münevver her zaman oturduğumuz banka oturmamış, biraz ötede başka bir bankın önünde beni bekliyordu. Sevgilisiyle buluşan her erkek gibi ona yaklaşırken gülümsüyordum. “Neymiş bakalım bu sürpriz? Yoksa hamile misin?” Bir kadının size bir sürprizini açıklayacağı anı yaşıyorsanız, derhal kendinizi yere atmalı ve sözlerinin bittiğinden emin olana dek cenin pozisyonunda kalarak ellerinizle kafanızı korumalısınız. Ben bunu öğrendiğimde ona sarılmak için yeltenmiş, iki kolum havada ve Münevver’ in tahrip gücü ancak Mike Tyson’ ın yumruklarıyla ölçülebilecek cevabına karşı oldukça savunmasız bir durumdaydım. “Hayır Muzaffer, seni terk ediyorum.” Sol kulağım çınlamaya başladı. Kendime gelmem için birkaç saniye geçmesi gerekiyordu.