Baba Oğuz Ve Kutsal Ruh Adına

Uzun bir süre sonra ilk defa bugün havanın aydınlanmasından önce uyandım. Güneşin doğmasına ne kadar zaman kaldığı belirsizdi. Kendimi garip bir şekilde öğlene kadar uyumuş gibi hissediyordum; içimde uykuya dair en ufak bir istek kalmamıştı. Saatin kaç olduğunu merak ettim. Yatağın içinde dönüp telefonu her zaman koyduğum yere uzandım fakat karanlıkta hiçbir şey bulamadım. Elimi attığım yerde gece lambası ve ucu boş bir şarj aletinden başka bir şey yoktu. Yataktan çıktıktan sonra sandalyenin arkasında duran pantalonun ceplerini karıştırdım; telefon oradaydı fakat şarjı tamamen tükenmişti. Bir an düşününce zaten güneşin saat kaçta doğacağı ile ilgili bir fikrim olmadığını fark ettim, saati öğrensem de bir şey değişmeyecekti. Telefonu şarja takıp belki biraz bir şeyler okurum düşüncesiyle salondaki kanepeye uzandım; kitabı elime aldığımda bir an sehpanın üzerinde duran kitap ayracına takıldı gözüm. Son okuyuşumun üzerinden haftalar geçmişti. Belki de başka bir ayraç koymuşumdur diye sayf

alternatif bir çocukluk anısı *   Anneannemin ölümünün üzerinden bir yıldan fazla zaman geçmiş. Onunla ilgili olan hiçbir şey benim için canlılığını kaybetmedi, ama yokluğunu da hiçbir zaman tam olarak algılayamadım. Daha doğrusu algılayamamışım, dün fark ettim. Uzun süredir görmediğim bir arkadaşımla akşam üzeri evde oturmuş sohbet ettiğimiz sırada, bir an, onun sigarasından çıkan dumanın perdelerin önünde yavaşça yükselişine takıldı gözüm. Bu basit görüntünün hatıralarımı herhangi bir şekilde tetikleyebileceğini hiç tahmin edemezdim. Fakat nasıl olduysa, bu görüntü sayesinde, çocukluğumun en eski zamanlarına dair çoktan unuttuğumu zannettiğim hatıralar aniden kafamın içerisinde canlanmaya başladı ve içinde olduğum Beşiktaş’taki ev, bir anlığına da olsa benim gözümde anneannemin eski eviyle birleşti; eşyalar, sesler, pencereler, perdeler sanki çocukluğumdaki haline dönüşmüştü. Sanırım ilk defa o zaman anneannemin eksikliğini tam olarak hissettim; hiçbir şey konuşmak gelmedi içimden.