Artık bende R'den başka vites yok

Artık o günler çok geride kaldı ama ben hazırlıktayken Ulus'ta adamın biri yolumu kesip cüzdanımı istemişti ve cebimde beş kuruş para olmamasına rağmen adama "vermiyorum lan" diye atar çekmiştim. Şimdiki aklımla o kadar parasız kalıp Kızılay' dan İskitler' e yürümem gerçi ama öyle bir cevap vereceğimi de sanmıyorum. Şu yüzden sanmıyorum, bu kış Sakarya' da yoldan geçen bir sarhoş, beraber yürüdüğüm kadın arkadaşa bakarak "işte bunların hepsinin amına koymak lazım" gibi bir küfürle kadınlara olan bütün nefretini arkadaşımın yüzüne kustu. O an aklımdan iki şey geçti 'yürü ve yeni başlamakta olan gece güzel bitsin' ve 'dön, adamı sik'. Ben bu tereddütü yaşarken arkadaşım adama "yavaş koy piç kurusu" diyip kolumdan çekip beni götürdü. Ben de arkadaşıma direnmeden yürüdüm. Yine de dönüp kavga etmek içimde kaldı diyebilirim. Bu sene içimde kalan sayılı şeylerden biri de budur. Galiba büyüdükçe kavgacı ruhum törpüleniyor ya da korkaklaşıyorum. Oysa ilk kavgamı çok cesurca bir şekilde, ikinci sınıftayken beşinci sınıftaki bir çocukla yapmıştım. Haliyle çocuk beni epey hırpalamıştı, önlüğümde düğme bırakmamıştı piç. Kavgaya başlarken 'annemin dayağından ne kadar kötü olabilir ki' diye düşündüğümü çok iyi hatırlıyorum. Ama öyle olmadı gardaş, anneler popoya popoya, düşmanlar kafaya kafaya vuruyormuş. Bütün bunları düşünmeme sebep olan şeyin bu sefer bir tereddüt olmaması, korkaklaşma sürecimi tamamladığımı bana gayet net bir şekilde göstermiş oldu. Az önce okuldan eve doğru uslu uslu yürürken paket servis yapan motosikletli elemanlardan biri neredeyse bana çarpıyordu. Gayet haklı bir şekilde ben de adama sert bir bakış attım. Eleman motoru susturmadan durdu ve bana "ne bakıyon la yarraağm" dedi. Aklıma gelen ilk şeyi söyledim ve yürümeye devam ettim. O da bastı gitti.
"Boyumun yarraağn kadar uzun olduğunu düşünmüyorum."




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Beyaz Zarf

Uzun bir süre sonra ilk defa bugün havanın aydınlanmasından önce uyandım. Güneşin doğmasına ne kadar zaman kaldığı belirsizdi. Kendimi garip bir şekilde öğlene kadar uyumuş gibi hissediyordum; içimde uykuya dair en ufak bir istek kalmamıştı. Saatin kaç olduğunu merak ettim. Yatağın içinde dönüp telefonu her zaman koyduğum yere uzandım fakat karanlıkta hiçbir şey bulamadım. Elimi attığım yerde gece lambası ve ucu boş bir şarj aletinden başka bir şey yoktu. Yataktan çıktıktan sonra sandalyenin arkasında duran pantalonun ceplerini karıştırdım; telefon oradaydı fakat şarjı tamamen tükenmişti. Bir an düşününce zaten güneşin saat kaçta doğacağı ile ilgili bir fikrim olmadığını fark ettim, saati öğrensem de bir şey değişmeyecekti. Telefonu şarja takıp belki biraz bir şeyler okurum düşüncesiyle salondaki kanepeye uzandım; kitabı elime aldığımda bir an sehpanın üzerinde duran kitap ayracına takıldı gözüm. Son okuyuşumun üzerinden haftalar geçmişti. Belki de başka bir ayraç koymuşumdur diye sayf...
Devamı

O Belde

Çoğunluğu termik santralde çalışan işçilerin oluşturduğu, yaklaşık yetmiş haneli bir mahallede oturuyorduk ve bizim sokak, bir kıraathane, bir okul ve iki marketten oluşan köy merkezinin epey uzağında kalıyordu. Okula servisle giderdik. Servis şoförümüz zamanında şehir ve köy arasında dolmuşçuluk yapmış yaşlı bir adamdı. Pek sevecen biri olmasa da servis içinde yaptığımız türlü şımarıklıklara rağmen bize bağırdığını hiç hatırlamıyorum. Babalarımız ona "Akın dayı" diye seslenirdi. Ondan bahsederken, tuhaftır, biz de öyle derdik. Orta bire kadar okul servisini hiç kaçırmadım. Yalnız bahar geldiğinde bazı günler, ailelerimizden gizli, iki-üç arkadaşla beraber servise binmez, okula yürüyerek giderdik. Kış aylarında da okula yürümek mümkündü fakat sürekli yağan yağmurun sebep olduğu çamur, önce ayakkabılarımıza sonra da pantolonlarımızın paçalarına bulaşıp akşam bizi ele verirdi. Bir kaç kez denedikten sonra kışları yürümekten vazgeçmiştik. Yüzümdeki sivilcelerin kendini ilk gö...
Devamı

Kuşlar

  Güvercin, serçe, karga… Pencereden dışarı bakabilmek için ayak uçlarıma basmak zorunda olmaktan yeni kurtulduğum ilkokul yıllarında, evde bulduğum eski bir dürbünle oturduğumuz lojmanların bahçesine bakarken aklımda yalnızca bu üç lanetli kelime yankılanıyor. Kuşlara olan takıntılı sevgi ve merakım sayesinde babama, içinde ülkedeki tüm kuşlara ait resimlerin ve kısa açıklamaların bulunduğu bir kitabı aldırmayı başaralı en fazla birkaç ay olmuş fakat şimdiden, ara sıra okula bile götürdüğüm kitabın yarısını ezberlemiş durumdayım. Boynumda dürbünümle pencerenin önünde dikilerek, her an tetikte bir asker gibi dışarısını izliyorum. Bahçedeki otopark duvarının dibinde birkaç kuş toprağı eşeleyerek yiyecek bir şeyler arıyor. Dürbünümü hemen o tarafa doğru çeviriyorum; iki-üç güvercin. Yine aynı. Önemli bir şey değil. Sırayla bahçedeki ufak ağaçları, yolun karşısındaki apartmanın önündeki iki çalıyı, caddedeki yeni yapılan binaların çatılarını ve çok uzaklardaki – bunun için dürbünün ay...
Devamı