halime, kocası, ben ve bir başkası

"Yandan Halimem yandan
Seviyom seni candan
Seviyosan candan
Boşan gel kocandan"

İki darbuka ve bir klarnet bu kadar cürretkar sözleri olan bir şarkıyı, bu kadar muhafazakar olan bir ülkeye sevdirebiliyor.
Ben olsam mesela "Bırak o herifi Halime benimle gel, beş para etmez o adam, bence hiç güvenilir biri değil, kendimi yirmi bir yıldır tanıyorum ama o herifin adını bile bilmiyorum, benim açımdan bakınca senin için en iyi tercihin ben olduğu o kadar açık ki, Halime siktir et o herifi, benimle evlen." diye bir kısa mesaj gönderirdim. Ve muhtemelen ertesi gün Halime' nin kocası beni yakın mesafeden sınaypırla alnımdan vururdu. Hem çok yadırganırdım hem de beynim dağıtılırdı.
Tabi olaya bir de Halime' nin kocasının gözünden bakmak lazım. Halime' nin kocası olmak da zor. Yapabilecekleri çok sınırlı ve bu aşamadan sonra oynaması gereken rol toplum tarafından kendisine çoktan biçilmiş. Vuracak yani o adam beni, vurmazsa adama "godoş" derler.
Her şeyi geçtim de, ya Halime bir başkasını seviyorsa? İşte buna hiç hazır değilim.
Kocan beni vurunca sen de o adama kaçarsın Halime, sen yeter ki mutlu ol, ben ölürüm. Kocan zaten hapiste.
Her şey olup bittikten sonra bir tek Halime hatırlanacak. Çünkü bütün macerayı bizim yaşamamıza rağmen, Halime' nin tek bir sözü bütün olayların seyrini değiştirebiliyor. Bu hikayede Halime' nin tanrısal bir gücü var. Ama bence bu saatten sonra sen hiç konuşma Halime. Bu kadar adamı etrafında pervane yaptın, bu saatten sonra sakın konuşma. İlla ki bir şeyler söyleyeceksen kocanın adını söyle.
Halime' ye not: Allah belanı versin Halime.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Beyaz Zarf

Uzun bir süre sonra ilk defa bugün havanın aydınlanmasından önce uyandım. Güneşin doğmasına ne kadar zaman kaldığı belirsizdi. Kendimi garip bir şekilde öğlene kadar uyumuş gibi hissediyordum; içimde uykuya dair en ufak bir istek kalmamıştı. Saatin kaç olduğunu merak ettim. Yatağın içinde dönüp telefonu her zaman koyduğum yere uzandım fakat karanlıkta hiçbir şey bulamadım. Elimi attığım yerde gece lambası ve ucu boş bir şarj aletinden başka bir şey yoktu. Yataktan çıktıktan sonra sandalyenin arkasında duran pantalonun ceplerini karıştırdım; telefon oradaydı fakat şarjı tamamen tükenmişti. Bir an düşününce zaten güneşin saat kaçta doğacağı ile ilgili bir fikrim olmadığını fark ettim, saati öğrensem de bir şey değişmeyecekti. Telefonu şarja takıp belki biraz bir şeyler okurum düşüncesiyle salondaki kanepeye uzandım; kitabı elime aldığımda bir an sehpanın üzerinde duran kitap ayracına takıldı gözüm. Son okuyuşumun üzerinden haftalar geçmişti. Belki de başka bir ayraç koymuşumdur diye sayf...
Devamı

O Belde

Çoğunluğu termik santralde çalışan işçilerin oluşturduğu, yaklaşık yetmiş haneli bir mahallede oturuyorduk ve bizim sokak, bir kıraathane, bir okul ve iki marketten oluşan köy merkezinin epey uzağında kalıyordu. Okula servisle giderdik. Servis şoförümüz zamanında şehir ve köy arasında dolmuşçuluk yapmış yaşlı bir adamdı. Pek sevecen biri olmasa da servis içinde yaptığımız türlü şımarıklıklara rağmen bize bağırdığını hiç hatırlamıyorum. Babalarımız ona "Akın dayı" diye seslenirdi. Ondan bahsederken, tuhaftır, biz de öyle derdik. Orta bire kadar okul servisini hiç kaçırmadım. Yalnız bahar geldiğinde bazı günler, ailelerimizden gizli, iki-üç arkadaşla beraber servise binmez, okula yürüyerek giderdik. Kış aylarında da okula yürümek mümkündü fakat sürekli yağan yağmurun sebep olduğu çamur, önce ayakkabılarımıza sonra da pantolonlarımızın paçalarına bulaşıp akşam bizi ele verirdi. Bir kaç kez denedikten sonra kışları yürümekten vazgeçmiştik. Yüzümdeki sivilcelerin kendini ilk gö...
Devamı

Kuşlar

  Güvercin, serçe, karga… Pencereden dışarı bakabilmek için ayak uçlarıma basmak zorunda olmaktan yeni kurtulduğum ilkokul yıllarında, evde bulduğum eski bir dürbünle oturduğumuz lojmanların bahçesine bakarken aklımda yalnızca bu üç lanetli kelime yankılanıyor. Kuşlara olan takıntılı sevgi ve merakım sayesinde babama, içinde ülkedeki tüm kuşlara ait resimlerin ve kısa açıklamaların bulunduğu bir kitabı aldırmayı başaralı en fazla birkaç ay olmuş fakat şimdiden, ara sıra okula bile götürdüğüm kitabın yarısını ezberlemiş durumdayım. Boynumda dürbünümle pencerenin önünde dikilerek, her an tetikte bir asker gibi dışarısını izliyorum. Bahçedeki otopark duvarının dibinde birkaç kuş toprağı eşeleyerek yiyecek bir şeyler arıyor. Dürbünümü hemen o tarafa doğru çeviriyorum; iki-üç güvercin. Yine aynı. Önemli bir şey değil. Sırayla bahçedeki ufak ağaçları, yolun karşısındaki apartmanın önündeki iki çalıyı, caddedeki yeni yapılan binaların çatılarını ve çok uzaklardaki – bunun için dürbünün ay...
Devamı